Kiedy wstąpić do ministrantów?

Są tacy chłopcy, którzy nie mogli doczekać się pierwszej Komunii świętej, bo bardzo chcieli być już przy ołtarzu jako ministranci. Są i tacy, którzy w szeregu ministrantów stanęli dopiero jako licealiści. Zatem nie ważny jest wiek, ale chęć bycia najbliżej ołtarza. Właściwie każdy, kto tylko może przyjmować Jezusa w Komunii świętej i chce służyć Panu Bogu podczas liturgii, może zostać ministrantem.

 

Jak zrobić pierwszy krok?

Wystarczy przyjść na zbiórkę dla kandydatów. Czasem nawet tym, którzy bardzo chcą, trudno jest wykonać pierwszy krok. O wiele łatwiej jest, gdy ma się już jakiegoś kolegę-ministranta. Ale nawet jeśli nikogo się nie zna, niczego nie trzeba się bać. Jeśli ktoś się waha albo zastanawia, czy zostać ministrantem, z całą pewnością  powinien spróbować i przyjść na zbiórkę. 

 

Kiedy kandydat będzie ministrantem?

Kandydaci przez jakiś czas przypatrują się służbie starszych ministrantów, a podczas zbiórek ćwiczą czynności ministranckie. Kiedy opanują podstawy służby ministranckiej, ksiądz uroczyście włączy ich do grona ministrantów. Przywdzieją strój ministranta i odtąd będą mogli służyć przy ołtarzu.

Kim jest ministrant? No właśnie, kto to jest? Większość myśli, że to zwykły chłopiec ubrany w komże lub albę, który zakłada taki strój na mszę, "odwali" swoją robotę i idzie do domu. Jednak jest to nieprawda. Każdy z nas musi zdać sobie sprawę z tego jak ważne zadanie ma każdy ministrant. Najprostszą odpowiedzią było by że ministrant służy. No tak, ale nie jest to taka zwykła służba, jaką możemy sobie wyobrazić. Otóż bycie ministrantem to wielki zaszczyt, przede wszystkim, dlatego że służy on samemu Panu Bogu. Fakt, że to robimy wystarcza do tego, aby wiedzieć, że jest to honorowe zadanie.

Przykazania ministranta

 

Ministrant powinien świecić przykładem dla swoich rówieśników, a także w gronie ministrantów i przy ołtarzu zachowywać się odpowiednio

 

X przykazań ministranta

1. Ministrant kocha Boga i dla Jego chwały wzorowo spełnia swoje obowiązki.

2. Ministrant służy Chrystusowi w ludziach.

3. Ministrant zwalcza swoje wady i pracuje nad swoim charakterem.

4. Ministrant rozwija w sobie życie Boże.

5. Ministrant poznaje liturgię i żyje nią.

6. Ministrant wznosi wszędzie prawdziwą radość.

7. Ministrant przeżywa Boga w przyrodzie.

8. Ministrant zdobywa kolegów w pracy i zabawie dla Chrystusa.

9. Ministrant jest pilny i sumienny w nauce i pracy zawodowej.

10. Ministrant modli się za Ojczyznę i służy jej rzetelną pracą.

 

 MODLITWA PRZED MSZĄ ŚWIĘTĄ

 

Oto za chwilę przystapię do ołtarza Bożego, do Boga, który rozwesela młodość moją.

Do świętej przystępuje śłużby. Chcę ją dobrze pełnić.

Proszę Cię Panie Jezu o łaskę skupienia, by mysli moje były przy Tobie,

oczy moje były zwrócone na ołtarz a serce oddane tylko Tobie.

Amen.

MODLITWA PO MSZY ŚWIĘTEJ

 

Boże, którego dobroć powołała mnie do Twej służby.

Spraw, abym uświęcony uczestnictwem w Twych tajemnicach

przez dzień dzisiejszy i całe moje życie szedł tylko drogą zbawienia.

Przez Chrystusa Pana naszego.

Amen.

MODLITWA LEKTORA

 

Panie, oto stoję wobec wielkiej tajemnicy Twojego Słowa,

które mam przekazać innym.

Pomóż mi być najpierw dobrym słuchaczem i świadkiem Twego Słowa.

Oczyść moje wargi od wszelkiej nieczystości, uczyń mnie swoim narzędziem, bym mógł nieść

Cię ludziom:

w sercu, w dłoniach, na wargach.

Amen.

KOLORY SZAT LITURGICZNYCH

 

Kolor biały- zawsze symbolizował światło, czystość, niewinność, radość, świąteczny nastrój.

 

Kolor czerwony- to znak krwi, walki, męczeństwa, a także ognistych języków,

pod postacią których Duch Święty zstąpił na zebranych apostołów w Wieczerniku w dniu Zielonych Świąt.

 

Kolor zielony- oznacza nadzieje, odrodzenie (wiosenna zieleń budzącej się przyrody), milości i sprawiedliwości.

 

Kolor fioletowy- stosowano pierwotnie zamiast czarnego, który był znakiem żałoby i pokuty.

Oprócz żałoby i pokuty, symbolizował skruchę, pokorę oraz godność.

 

POJĘCIA

 

ALBA- długa, biała szata symbolizująca łaskę chrztu św. Nazwa pochodzi od łacińskiego słowa "albus" - biały.

 

CINGULUM- to sznur (pasek) służący do przepasania alby. Przypomina powściągliwość w życiu, którą powinien odznaczać się kapłan.

 

AKOLISTA ŚWIATŁA- ministrant służący ze świecami, latarniami lub pochodniami.

 

CHORALISTA DZWONKÓW- ministrant, który w czasie Mszy Świętej dzwoni dzwonkami i gągiem.

 

MINISTRANT OŁTARZA- ministrant, który w czasie Mszy Świętej służy przy kielichu, patenie, ampułkach, lawaterzu itd.

 

NAWIKULARIUSZ- ministrant służący z łódką.

 

TURYFERARIUSZ- ministrant służący z trybularzem (kadzidłem).

 

KRUCYFERARIUSZ- ministrant niosący krzyż procesyjny.

 

LEKTOR- osoba, której zadaniem jest odczytywanie czytań, modlitw powszechnych i innych tekstów w czasie zgromadzenia liturgicznego.

 

PSAŁRZYSTA- osoba, której zadaniem jest śpiewanie psalmu, aklamacji, podczas liturgii.

PARAMENTY LITURGICZNE

 

PARAMENTY LITURGICZNE- przedmioty stosowane w liturgii, nierzadko posiadają wysoką wartość artystyczną oraz historyczną.

Zaliczamy do nich naczynia liturgiczne, szaty i bieliznę liturgiczną.

 

KIELICH- to naczynie, w którym dokonuje się przemiana wina w Krew Chrystusa w czasie

Ofiary Eucharystycznej. Zazwyczaj jest wykonany ze srebra, złota lub jest pozłacany.

 

PATENA- związana jest z kielichem. To rodzaj małej tacki, rownież ze srebra i złota,

którą kapłan kładzie na czasze kilicha, umieszczając na niej chostię.

 

KORPORAŁ- mała lniana serwetka.

 

PURYFIKATERZ- płócienny ręczniczek do osuszenia kielicha obmytego wodą po spozyciu przez kapłana Krwi Chrystusa.

 

HOSTIA- chleb niekwaszony (przasny) złożony we Mszy św. jako dar ofiarny

i przemieniony następnie słowami przeistoczenia w Ciało Jezusa, ma krztałt krążka opłatka.

 

PALKA- mała kwadratowa koperta naciągnięta na sztywny kartonik, którą kładzie się na kielichu w czasie Mszy św.

 

HOMILIA- objaśnienie tekstów Biblii podczas Mszy św. i nabożeństw. Homilia powinna być głoszona podczas każdej Mszy św.

 

KAZANIE- przemówienie kapłana podczas Mszy św. lub innych nabożeństw, dotyczące prawd wiary,

moralności lub innych zagadnień związanych z wiarą.

 

KYRIE ELEJSON- (greckie słowa, które znaczą: Panie, zmiłuj się nad nami).

 

AMPUŁKI- są to dwa naczynia (bardzo dobrze nam znane), zazwyczaj w krztałcie dzbanuszków.

Mogą być szklane, srebrne bądz (rzadziej) pozłacane.

Służą one do przewchowywania wina i wody, które są używane w liturgii.

 

LAWABO- płócienny ręczniczek którym kapłan osusza sobie ręce po obmyciu.Lawabo jest przy ampółkach.

 

BALDACHIM- jest to jeden z paramentów litórgicznych, niesiony nad kapłanem podczas procesji z Najświętszym Sakramentem.

Jest to ozdobna (haftowana) osłona z materiłau rozpięta, albo wsparta na drążku.

 

MONSTRANCJA- (z łac. monstrare = pokazywać) - naczynie liturgiczne służące do ukazywania Ciała Pana Jezusa wiernym, głównie w celu adoracji.

 

CYBORIUM- z łac. cibo = żywię; ziborium = puchar), zwane potocznie puszką, służy do przechowywania komunikantów poza Mszą św., Zazwyczaj ma krztałt kielichowaty, jest jednak większe od kielicha mszalnego.

 

KADZIELNICA I ŁÓDKA- pierwsza (jak wiemy) służy do spalania kadzidła

zwana także trybularzem, druga do jego przechowywania. Kształtem

przypomina łódkę, stad nazwa. tych dwuch paramentów używa się w czasie

uroczystej liturgii lub do okadzania Najświętszego Sakramentu, dla podkreślenia królewskiej godności Chrystusa.

 

AMBONA- podobna do wielkiego stojaka na księgi, na którym leży Lekcjonarz.

Z tego miejsca odprawiana jest Liturgia Słowa. Tu lektor czyta Słowo Boże,

czyli czytania mszalne, a kapłan lub diakon Ewangelię i głosi kazanie.

 

LEKCJONARZ- to księga liturgiczna, która zawiera fragmenty Pisma Świętego (czytania, psalmy responsoryjne,

aklamacje i ewangelie) odczytywane podczas

Liturgii Słowa we Mszy Świętej.

 

W tej zakładce dowiesz się, za jakie funkcje odpowiada ministrant i co dokładnie należy do jego zadań w czasie Mszy Świętej.

Swoją czynną i wyraźną posługę podczas Mszy ministrant rozpoczyna dopiero po zakończeniu Liturgii Słowa, a więc wówczas, gdy kapłanowi trzeba „dostarczyć” elementy potrzebne do dalszego sprawowania Eucharystii. Wcześniej jedynym istotnym zadaniem ministranta jest trzykrotne zadzwonieniesygnaturką, czyli dzwonkiem sygnalizującym rozpoczęcie liturgii.

Niesienie darów do ołtarza rozpoczyna się po modlitwie wiernych (czyli prośbach skierowanych do Boga, na które odpowiadamy słowami: „Wysłuchaj nas, Panie”). Modlitwa ta, zwana też modlitwą powszechną, następuje najczęściej po kazaniu (w niedzielę po wyznaniu wiary, czyli „Wierzę w Boga”), a czasem bezpośrednio po Ewangelii. Kielich

Pod koniec modlitwy wiernych (np. gdy następuje wezwanie do modlitwy za zmarłych) ministrant podchodzi do kredensji – stolika w prezbiterium z paramentami liturgicznymi; i podnosi z niego kielich i głęboką patenę z chlebem (w formie hostii) Kiedy ksiądz kończy czytać wezwanie zamykające modlitwę powszechną (na które wspólnie odpowiadamy „Amen”), ministrant podchodzi do ołtarza i stawia na nim kielich. NIE NALEŻY stawiać kielicha na ołtarzu ZANIM ksiądz zakończy czytać modlitwępowszechną, zanika bowiem wtedy granica pomiędzy Liturgią Słowa a Liturgią Eucharystyczną.

Kielich zabiera się z ołtarza przed modlitwą kończącą Komunię Świętą, a więc po tym, jak ksiądz postawi kielich na brzegu ołtarza. Ministrant przenosi z szacunkiem kielich na stolik.

 

Ampułki z winem i wodą

Po zaniesieniu kielicha do ołtarza, ministrant podchodzi do stolika z funkcjami i bierze: w prawą rękę ampułkę z winem, a w lewą –ampułkę z wodą. Ampułki należy chwycić w taki sposób, aby ich uszka (jeśli są w tych ampułkach) były skierowane w stronę księdza a „dziubek” w stronę ministranta. Gdy kapłan kończy odmawiać modlitwęnad chlebem (a więc gdy postawi patenę z hostią na ołtarzu), podchodzi do niego ministrant z winem i wodą. Należy podchodzić w miarę szybko, aby ksiądz nie musiał czekać na ministranta. Po wlaniu do kielicha wina i odrobiny wody kapłan oddaje ministrantowi ampułki.

 

Obmycie (lavabo)

Po zaniesieniu ampułek z winem i wodą dwóch ministrantów odpowiedzialnych za obmycie podchodzi stolika. Pierwszy ministrant bierze dzbanuszek z wodą oraz srebrną podstawkę. Drugi ministrant trzyma ręczniczek (należy go chwycić za końce obiema rękami). Gdy ksiądz skończy modlitwę nad darami i postawi na ołtarzu kielich, obaj ministranci podchodzą do ołtarza. Ministrant trzymający dzbanuszek z wodą oblewa dłonie kapłana tak, aby woda ściekała na podstawkę. Następnie ksiądz wyciera ręce w ręczniczek. Po obmyciu ministranci wykonują ukłon w stronę kapłana, po czym ministranci odnoszą ampułki i ręczniczek (puryfikaterz) na stolik.

 

Dzwonki i gong

Dzwonkami dzwonimy po zakończeniu „Pieśni na przygotowanie darów” lub jeśli używane jest kadzidło: po okadzeniu głównego celebransa (księży koncelebrujących nie okadzamy w ogóle) gdy ministranci schodzą z poziomu ołtarza do stopnia komunijnego (nawet jeśli trwa jeszcze pieśń).

 

„Święty”

Gdy śpiewana (lub mówiona) jest aklamacja „Święty, Święty, Święty Pan Bóg zastępów…”, ministranci podchodzą do dzwonków i gongu. Po aklamacji kapłan wypowiada modlitwę zwaną z języka łacińskiego postsanctus. Zwykle rozpoczyna się ona słowami: „Zaprawdę święty jesteś, Boże…”. Gdy postsanctus się kończy (najczęściej można to rozpoznać po tym, że kapłan składa ręce) ministrant dzwoni 3 razy, aby oznajmić wiernym potrzebę uklęknięcia na czas przeistoczenia.

Należy pamiętać, że znakiem, po którym rozpoznaje się moment dzwonienia, NIE ZAWSZE muszą być złożone ręce kapłana. Nauczenie się na pamięć tekstów wszystkich możliwych w liturgii modlitwpostsanctus też jest praktycznie niemożliwe. Najlepszy przykład to tzw. Kanon Rzymski, czyli I modlitwa eucharystyczna, w przypadku której zadzwonić należy dopiero wtedy, gdy ksiądz złoży ręce po raz czwarty. Warto zapamiętać, że modlitwa przed dzwonieniem zawsze jest krótsza w dni powszednie, a dłuższa w niedziele i uroczystości. Jednak umiejętność bezbłędnego wyczucia momentu dzwonienia wykształcić możemy w pełni jedynie dzięki ministranckiemu doświadczeniu.

W gong uderza się trzykrotnie najpierw w czasie przeistoczenia chleba w Ciało Pańskie, a następnie w czasie przeistoczenia wina w Krew Pańską. Dźwięk gongu rozlega się wówczas gdy kapłan unosi Ciało i Krew Chrystusa do krótkiej adoracji.

Gdy kapłan klęka po przeistoczeniu wina, ministrant ponownie dzwoni 3 razy dzwonkami.

 

„Baranku Boży”

Podczas aklamacji „Baranku Boży” ministrant podchodzi do dzwonków. Gdy po zakończonym trzykrotnym śpiewie aklamacji kapłan klęka ministrant dzwoni trzykrotnie.

 

Pateny

Za pateny zwykle odpowiadają starsi ministranci. Podczas rozdzielania Komunii należy trzymać patenę w taki sposób, aby zawsze znajdowała się ona pod Hostią. W każdej chwili bowiem z Hostii może upaść okruszyna – także w momencie, gdy kapłan wyjmuje Ją z puszki.

 

Woda do puryfikacji kielicha

Tutaj należy bardzo uważać. Najczęściej trzeba podejść do ołtarza z ampułką wody po zakończeniu obrzędów Komunii Świętej. Ministrant wlewa wodę do kielicha aż do momentu, gdy kapłan da znak przed lekkie dźwignięcie kielicha (lub po prostu powie), że już wystarczy. Jednak równie dobrze któryś z księży może potrzebować wody do puryfikacji kielicha jeszcze w trakcie Komunii Świętej (kiedy na przykład wcześniej od innych księży skończy rozdzielać Komunię). Trzeba uważnie obserwować, czy ksiądz przy ołtarzu nie odwraca się z kielichem w stronę ministrantów i nie czeka na wodę do puryfikacji.